فصل اول
شناخت موضوع
مقدمه:
بخش مسکن را می توان یکی از بخش های توسعه در یک جامعه دانست. از یک سو اهمیت اقتصادی و اجتماعی مسکن، و از سوی دیگر بحث اشتغالزایی و ارتباط آن با بسیاری از بخش های دیگر، آن را در کانون توجهات عمومی و ابزاری مناسب در جهت تحقق سیاست های اقتصادی قرار داده است (عزیزی،1385 :2). از سویی دیگر بخاطر اهمیت وسئله و ارزش نهاد خانواده در اجتماع بایستی دقت لازم در فرآیند طراحی آن بکار گرفته شود، تا ضمن اینکه نیاز وسیع جامعه قشر جوان فراهم شود، به مسکن به عنوان عاملی تاثیر گذار در رفتارهای اجتماعی و اخلاقی و نیز تاثیر گذار در روابط خانوادگی نگریسته شود.

طرح مسئله:
توسعه پایدار:
توسعه پایدار در حیطه ی معماری، به سه موضوع پایه ای اقتصاد (کاهش مصرف سوخت و صرفه جویی در آن) محیط زیست (کاهش آلودگی محیط زیست، طراحی بر اساس چرخه ی سوخت) و جنبه ی اجتماعی (فرهنگ و جنبه ی انسانی، طراحی انسانی) می نگرد (احمدی، 1389- خلیجی،1389 :97) اهمیت پایداری اجتماعی و فرهنگی طبق نمودار (Colantinio-2009) از دهه هشتاد به این طرف افزایش یافته است، طوری که شرایط ناپایدار اجتماعی در نهایت منجر به ناپایداری محیطی و اقتصادی می شود.

فصل اول
شناخت موضوع
مقدمه:
بخش مسکن را می توان یکی از بخش های توسعه در یک جامعه دانست. از یک سو اهمیت اقتصادی و اجتماعی مسکن، و از سوی دیگر بحث اشتغالزایی و ارتباط آن با بسیاری از بخش های دیگر، آن را در کانون توجهات عمومی و ابزاری مناسب در جهت تحقق سیاست های اقتصادی قرار داده است (عزیزی،1385 :2). از سویی دیگر بخاطر اهمیت وسئله و ارزش نهاد خانواده در اجتماع بایستی دقت لازم در فرآیند طراحی آن بکار گرفته شود، تا ضمن اینکه نیاز وسیع جامعه قشر جوان فراهم شود، به مسکن به عنوان عاملی تاثیر گذار در رفتارهای اجتماعی و اخلاقی و نیز تاثیر گذار در روابط خانوادگی نگریسته شود.

طرح مسئله:
توسعه پایدار:
توسعه پایدار در حیطه ی معماری، به سه موضوع پایه ای اقتصاد (کاهش مصرف سوخت و صرفه جویی در آن) محیط زیست (کاهش آلودگی محیط زیست، طراحی بر اساس چرخه ی سوخت) و جنبه ی اجتماعی (فرهنگ و جنبه ی انسانی، طراحی انسانی) می نگرد (احمدی، 1389- خلیجی،1389 :97) اهمیت پایداری اجتماعی و فرهنگی طبق نمودار (Colantinio-2009) از دهه هشتاد به این طرف افزایش یافته است، طوری که شرایط ناپایدار اجتماعی در نهایت منجر به ناپایداری محیطی و اقتصادی می شود.

فصل اول :
مقدمه
تاریخ ورزش در ایران
1- ورزش در ایران باستان.
2- ورزش در ایران قدیم.
3- ورزش در ایران معاصر.
ورزش در ایران باستان
با انکه از تاریخ باستان و بخصوص ورزش و تربیت بدنی در آن زمان کمتر اطلاعاتی در دست ا ست ولی شواهدی موجود است که نشاندهندۀ آن است که ایرانیان باستان به تربیت بدنی همراه با پرورش فکری و روحی توجه فراوانی داشته اند.
ایرانیان که آریائیهای کوچ کرده و مهاجر به سرزمین ایران در حد فاصل دریای خزر در شمال و خلیج فارس در جنوب بودند وبرای بدست آوردن سرزمین خود و حفظ گسترش و کشور گشائیهای آینده احتیاج به پرورش نیروهای جوان نیرومند و کار آزموده داشتند. سیستمی بوجود آورده بودند که در آن بطور اساسی به تربیت بدنی توجه می شد.

هرودوت در این زمینه چنین می نویسد: از 5 سالگی تا 20 سالگی به سه اصل توجه داشتند اسب سواری، طرز استفاده از تیر و کمان و حقیقت گویی. جوانان فعالیت خود را که عبارت بود از دویدن، استفاده از قلاب سنگ و پرتاب زوبین، پیش از طلوع آفتاب آغاز می کردند. آنها همچنین می آموختند که گرما و سرمای شدید را تحمل کنند و با جیره کم بسازند، رژه های طولانی بروند. از رودخانه بدون آسیب دیدن اسلحه عبور کننده و در فضای باز بخوابند.
آنان به شکار و سوار کاری علاقه زیادی داشتند، بچه ها از 7 سالگی به بعد عملا روی زین اسب می نشستند و تمرینات رزمی را در ساعات صبح می دادند. درست کردن اسلحه و رسیدن به امور مزرعه جزء کارهای بعد از ظهر آنها بود.
گزنفون (مورخ) می نویسد: اولین ملتی که مدارس مخصوص ایجاد کرد و جوانان خود را بدون رعایت اصل و نصب، بطور یکسان در آنجا تحت تعلیم و تربیت قرار داد ایرانیان دوره هخامنشی بودند.

برای توضیحات بیشتر و دریافت رساله به ادامه مطلب مراجعه نمائید…

فصل اول :
مقدمه
تاریخ ورزش در ایران
1- ورزش در ایران باستان.
2- ورزش در ایران قدیم.
3- ورزش در ایران معاصر.
ورزش در ایران باستان
با انکه از تاریخ باستان و بخصوص ورزش و تربیت بدنی در آن زمان کمتر اطلاعاتی در دست ا ست ولی شواهدی موجود است که نشاندهندۀ آن است که ایرانیان باستان به تربیت بدنی همراه با پرورش فکری و روحی توجه فراوانی داشته اند.
ایرانیان که آریائیهای کوچ کرده و مهاجر به سرزمین ایران در حد فاصل دریای خزر در شمال و خلیج فارس در جنوب بودند وبرای بدست آوردن سرزمین خود و حفظ گسترش و کشور گشائیهای آینده احتیاج به پرورش نیروهای جوان نیرومند و کار آزموده داشتند. سیستمی بوجود آورده بودند که در آن بطور اساسی به تربیت بدنی توجه می شد.

هرودوت در این زمینه چنین می نویسد: از 5 سالگی تا 20 سالگی به سه اصل توجه داشتند اسب سواری، طرز استفاده از تیر و کمان و حقیقت گویی. جوانان فعالیت خود را که عبارت بود از دویدن، استفاده از قلاب سنگ و پرتاب زوبین، پیش از طلوع آفتاب آغاز می کردند. آنها همچنین می آموختند که گرما و سرمای شدید را تحمل کنند و با جیره کم بسازند، رژه های طولانی بروند. از رودخانه بدون آسیب دیدن اسلحه عبور کننده و در فضای باز بخوابند.
آنان به شکار و سوار کاری علاقه زیادی داشتند، بچه ها از 7 سالگی به بعد عملا روی زین اسب می نشستند و تمرینات رزمی را در ساعات صبح می دادند. درست کردن اسلحه و رسیدن به امور مزرعه جزء کارهای بعد از ظهر آنها بود.
گزنفون (مورخ) می نویسد: اولین ملتی که مدارس مخصوص ایجاد کرد و جوانان خود را بدون رعایت اصل و نصب، بطور یکسان در آنجا تحت تعلیم و تربیت قرار داد ایرانیان دوره هخامنشی بودند.

برای توضیحات بیشتر و دریافت رساله به ادامه مطلب مراجعه نمائید…