در سال 1971، دو معمار جوان ايتاليايي تبار به نام‌هاي ريچارد راجرز ساكن انگلستان و رنزوپيانو ساكن ايتاليا، در مسابقه طرح ساختمان مركز ژرژپمپيدو در پاريس در بين 681 شركت كننده برنده اعلام شدند. نماي اين ساختمان را مجموعه‌اي از دودكش‌ها، آبگردان‌ها، لوله‌هاي تأسيساتي و ستون‌ها، تيرها، بادبندها، راه پله‌ها و مسيرهاي رفت‌ و آمد تشكيل مي‌داد. اين معماران آغازگر سبكي در اروپا بودند كه به نام ‌هاي ـ تك يا تكنولوژي بسيار پيشرفته معروف گرديد. معماران اين سبك تكنولوژي را دستاورد بزرگ مدرنيته و مهم‌ترين عامل توسعه و پيشرفت در قرن بيستم می‌دانند. از نظر آنها، عصاره و مشخصه هر عصر در معماري آن دوره شكل كالبدي يافته است.

به عنوان نمونه، معابد يونان باستان با آن نظم و تناسبات كامل هندسي، تبلور ذهنيت كمال گراي يونانيان باستان است و بناهاي عظيم روم باستان، نمايش قدرت امپراتوري و حكومت سزارها مي‌باشد و بالاخره كليساهاي سر به فلك كشيده گوتيك نمايش دهده ي قدرت كليسا و ذهنيت قرون وسطا است. به همين ترتيب، ساختمان‌هاي امروز مي بايد نمايش دهنده عصارة فكري و تكنيكي عصر حاضر يعني تكنولوژي باشد. نظريات و مباني معماري مدرن و هاي ـ تك در اصول، بسيار به يكديگر نزديك است و مي‌توان گفت كه معماري‌هاي ـ تك فرزند خلف معماري مدرن است. ولي از نظر شكلي تفاوت‌هاي بين اين دو مكتب معماري مشاهده مي‌شود. به طور كلي مي‌توان بيان كرد كه ‌آن سادگي و بي‌پيرايگي كه در معماري مدرن وجود دارد در هاي ـ تك ملاحظه نمي‌شود و اگر معماران مدرن در طرح‌هاي خود ماشين را به نمايش مي‌گذارند، معماران هاي ـ تك داخل ماشيين و اجزاء آن را نشان مي‌دهند.