مقدمه:
تفکر و حکمت جوهر هنر دینی است. تفکری که راهبر سیر بشر از ظاهر به سوی باطن و از باطل به سوی حق باشد.با حیات مجدد تفکر و حکمت، هنر اسلامی نیز احیا خواهد شد هنرمند در سایه چنین تفکری می تواند به ذات هنر تقرب یابد، هم به صورت بپردازد و هم از دیدار اشیا چنان که هستند بهره مند شود.هنرمند در این فضای مقدس هم عابد هست و هم زائر.
هنرمند مومن با خیالاتی که مظهر قهر الهی هستند سروکار ندارد، اثری که این هنرمند خلق میکند تنها وجود متعالی و برتر اسماء الله الحسنی است که در هنر او به ظهور میرسد.

و در معماری نه بعنوان تنها جزئی از هنر بلکه مهمترین هنری که با تمام و کمال زندگی بشریت تلفیق شده است به جستجوی آن تفکر و حکمت ناب اسلامی که جوهر و ریشه ی
اصلی هنرمند میشود می پردازیم تا بیابیم تمایزاتی که هنر اسلامی را ورای دیگر هنرهای دینی قرار می دهد.

برای دانلود و توضیحات بیشتر به ادامه مطلب مراجعه نمایید…

شهر چيست؟
بسيار مشکل است که تعريف جامع از شهر پيدا کنيم. به هر صورت همگان معتقد هستند که شهر را نمى‌توان در مجموع ساختمان‌ها و تأسيسات آن خلاصه کرد، بلکه آنچه مهم است تجمع دائمى انبوه عظيمى از انسان‌ها در فضاى معينى است که به‌صورت يک مرکز زندگى اجتماعى بسيار پيچيده درآمده است.
مفهوم دهكده شهري در واقع در رد شهرسازي تك بعدي مدرنيستي (نوآورانه) به وجود آمد.
از آنجا كه در شهر سازي نوآورانه فضاهاي كار و تفريح و سكونت از يكديگر تفكيك شده اند، محيطي سرد و بي روح بر اين فضاها حاكم بوده و استفاده بيش از حد از اتومبيل نيز روابط انساني را كاهش داده و آلودگي هاي زيست محيطي را نيز سبب مي شود و در نتيجه منجر به كاهش پايداري در سكونتگاهها مي گردد .

در حالي كه وليعهد انگلستان، دهكده شهري را به عنوان مكاني داراي مقياس انساني، صميميت، هويت و سرزندگي توصيف مينمايد در اين راستا وي، گروهي از معماران، طراحان و برنامه ريزان را گردهم آورده و گروهي تحت عنوان گروه دهكده شهري شكل مي گيرد .
هد ف اين گروه از مطالعاتشان به دست آوردن اصول حاكم بر محيط هاي انساني و ارائه پيشنهادها و راهكارهايي براي چگونگي به كارگيري اين اصول در توسعه هاي جديد بود.
برای دانلود و توضیحات بیشتر به ادامه مطلب مراجعه نمائید…

مقدمه
خانه، مبدأ و مقصد زندگی روزمره انسان است. انسان ها برای کار و فعالیت اجتماعی از آن خارج می شوند و پس از انجام آن و کسب تجربه به خانه باز می گردند. خانه مکانی است که ما پس از تجربه ابعاد مختلف جهان پیرامون، به آن باز می گردیم. خانه برای انسان از چنان اهمیتی برخوردار است که می توان آن را مرکز دنیای فرد نامید (نوربرگ شولتز، 1381). بنابراین خانه باید بتواند در فضای درونی و جلوه بیرونی خود توقع “مرکز دنیای فردی بودن” را برآورده سازد. امروزه به علت جبر زندگی و یا تک بعدی نگری و توجه به اقتصاد، بسیاری از ارزش های انسانی، اجتماعی، بومی و فرهنگی نادیده گرفته می شود.

«خانه آدمی در بلوک های مسکونی در پشت چند پنجره یکنواخت و هم شکل با دیگران قرار دارد که نه فقط برای میهمان، بلکه برای افراد خانواده نیز تشخیص آن از بیرون مشکل است» (پاکزاد، 1386: 235-225). در اثر چنین برنامه ریزی و طراحی، این گونه انبوه سازی های کلیشه ای، انسان ها به صورت توده در کنار هم قرار می گیرند و به جای این که گروه های اجتماعی مثبت گرا و هدفمندی تشکیل گردد، انبوهی از نفرها تشکیل می شود که کنار هم قرار گرفتن آن ها فقط ازدحام، شلوغی و هرج و مرج را در پی دارد. در چنین شرایطی، افراد خانواده برای تأمین حداقل امنیت و آرامش از جمع فرار کرده، به کنج خانه پناه می برند. غربت و محرومیت اجتماعی از این جا آغاز می گردد و در این میان کودکان بیش از همه صدمه می بینند.
«تنها فضایی که در اختیار کودک قرار می گیرد تا بتواند بازی کند، یا بتواند اندکی خاموش بنشیند و به مطالعه بپردازد، تخت خواب است. تمام هنجارهای معمول در خانه سازی، فقط فضایی محدود در اختیار کودک می گذارد و او را مجبور می کند که دایم در گفت و گوی بزرگتران و در تعاملات ناخوشایند با والدین باشد که غیر قابل قبول است» (راجرز، 1383 : 41-32). تبعات چنین شرایطی صدمه به بنیان و سلامت خانواده، افراد و جامعه است؛ به طوری که حتی روابط داخلی خانواده تحت تأثیر کالبد نامناسب خانه ضعیف گردیده، بی حرمتی ها در داخل خانه نهادینه می شود. با تضعیف اعتبار خانواده، اعتیاد و سایر ناهنجاری های اجتماعی فرصت بروز و نفوذ به اعماق جامعه پیدا می کنند.
با توجه به نابسامانی های فوق، پی جویی اصول پایداری مجتمع های مسکونی برای نیل به توسعه پایدار در این رساله از اهمیت خاصی برخوردار است.

برای دانلود و توضیحات بیشتر به ادامه مطلب مراجعه نمائید…