موزه گوگنهایم در نیویورک آخرین پروژه عظیم طراحی شده توسط فرانک لوید رایت می باشد که در فاصله سال های 1943 تا زمان گشایش آن به روی عموم یعنی سال 1959 ساخته شد. این پروژه 6 سال بعد از درگذشت فرانک لوید رایت به بهره برداری رسید و یکی از طولانی ترین کارهای او به لحاظ زمان ساخت می باشد. موزه گوگنهایم قطعا یکی از مشهورترین پروژه های فرانک لوید رایت نیز محسوب می شود.

در این پروژه برخلاف شبکه بندی خطی و مستطیلی شهر منهتن، از فرم منحنی استفاده شده است که فرم مورد علاقه دوستداران هنر و بازدیدکنندگان آثار هنری و همین طور عابران پیاده می باشد.نمای خارجی موزه گوگنهایم یک استوانه سفید رنگ است که با بتن تحکیم شده ساخته شده و به سوی آسمان تاب می خورد. بعلاوه منحنی های دراماتیک بنای موزه در نمای خارجی، از نمای داخل جالب توجه تر نیز به نظر می رسند. در مورد فضای داخلی این موزه، فرانک لوید رایت از تعبیر “فضایی عظیم با یک سطح کف یکپارچه و دنبال دار” استفاده می کند و قطعا کانسپت او در طراحی این بنا موفق عمل کرده است.

موقعیت پروژه در محدوده مرکز شهر تهران واقع در منطقه 7 شهرداری می باشد، در زمینی به مساحت 312 متر مربع با بری حدود 11 متر در جوار مصلای بزگ تهران، خیابان قنبرزاده کوچه ششم پلاک 23 قرارگرفته است. زمانی که کارفرما در اردیبهشت ماه 1394 در مورد پروژه با گروه معماری وارد مذاکره شد درخواست طراحی ساختمانی را داشتند با مشخصات هفت طبقه با اسکلتی فلزی که زیرزمین منفی یک شامل پارکینگ ها، انبارها و موتورخانه، طبقه همکف با کاربری پارکینگ و 5 طبقه مسکونی تک واحدی با متراژی در حدود 165 متر مربع همراه با سه خواب در زیربنایی در حدود 1365 مترمربع به همراه نمایی مطابق با استانداردهای لازم جهت افزایش کیفیت فضای زندگی با در نظر گرفتن بودجه ای محدود و تعجیل در تکمیل پروژه جهت فروش واحدها.

با نیم نگاهی به معماری ارزشمند ایران، راهکارهای ارائه شده در طراحی با اهداف زیر ارائه گردید:
استفاده از الگوهای بومی برای خلق معماری متناسب با نیازهای جامعه امروز؛ توجه به سادگی و همخوانی با بافت همجوار؛ بکار گیری عناصر کارکردی معماری ایرانی از جمله شباک و ارسی در جهت تعدیل نور و ایجاد محرمیت در داخل ؛ توجه به دید و منظر مناسب از درون به بیرون. با جمع بندی موارد فوق روند طراحی از سه مرحله تشکیل شد اول کشاندن نور به داخل واحدها، دوم ایجاد محرمیت و سوم ایجاد دید و منظر مناسب از داخل به خارج؛ بنابراین در هر طبقه از یکرمدول شفاف ویک مدول مشبک استفاده شد تا میزان نفوذ نور به داخل واحدها به حد مناسب تامین گردد.

تاریخچه معماری مینیمالیستی
معماری مینیمالیستی از زیرشاخه‌های یک سبک طراحی کلی به نام مینیمالیسم به شمار می‌رود. مینیمالیسم، یک جنبش فکری بود که پس از جنگ جهانی دوم آغاز شد. این جنبش در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ میلادی روی بسیاری از هنرمندان بصری، موسیقی‌دان‌ها، معماران و طراحان اثرگذار بود.

نخستین بار، فیلسوف بریتانیایی ریچارد ولهیم بود که نام مینیمالیسم را برای این جنبش انتخاب کرد. مینیمالیسم جنبشی بود که به‌عنوان واکنشی بر ضد تجمل‌گرایی به راه افتاد. بارزترین مشخصه‌اش، پایبندی به استفاده از حداقل مولفه‌های ضروری برای آفرینش آثار است. شعارشان نیز این است که: «هرچه کمتر، بهتر». چنین دیدگاهی در هنرهای بصری به این صورت تفسیر می‌شود که باید از ساده‌ترین مولفه‌ها، ازجمله شکل یا رنگ ساده، برای ایجاد تصاویر بهره برد.

طراحی ساختمان اداری کار – خانه، پروژه گروه معماری DOT می باشد که به عنوان یک گروه طراحی در چین مشغول به فعالیت می باشند. مرز زمین پروژه به گونه ای تقسیم بندی شده که محور غربی ساختمان می بایست طبق قوانین و مقررات شهرداری طراحی شود و چون زمین ساختمان دارای یک پخ شدگی 45 درجه بوده، جلوی ضلع شرقی 10 متر پیش آمدگی داشته است. لذا فقط نمای جنوبی ساختمان به ما اجازه می داد که از بازشوهای بزرگ استفاده کنیم تا نور طبیعی را به داخل نفوذ دهیم.
بنا به درخواست کارفرما، کاربران این مجموعه ساعات زیادی را در این ساختمان سپری خواهند کرد. به همین علت طراحی داخلی و ایجاد عرصه های ضروری اعم از: فضای مدیریتی، فضای کارمند ها، اتاق جلسات، اتاق های فکر، مکان استراحت و تفریح تعبیه شده است. یک دسترسی عمودی در بخش انتهایی شمال سایت واقع شده است. با تعبیه یک وُید در امتداد قسمت شرقی-غربی ساختمان ایجاد شده تا نور طبیعی به راه پله ها و دفتر مرکزی نفوذ کند. همچنین اضافه کردن یک دیوار سبز عمودی در داخل وُید حس زندگی و تازگی را به محیط القا می کند.

به در خواست کارفرمای این پروژه، فضای کلی در 5 طبقه مسکونی طراحی شده که بخش های خصوصی مانند اتاق خواب ها در قسمت شمالی ساختمان قرار گرفته اند و تعدادی از اتاق ها، نشیمن و آشپزخانه در بخش جنوبی و نمای آفتاب گیر قرار گرفته اند. دسترسی ساختمان در انتهای یک بن بست قرار دارد و چالش اصلی طراحی نمای شمالی ساختمان، شاخص کردن بنا در انتهای این کوچه ی بن بست، بدون استفاده از احجام اضافی و تزیینات بیش از حد بوده است. به بیانی ساده تر، پنجره ها و متریال و بافت به کار رفته در نمای اصلی از ویژگی های اصلی طراحی این ساختمان است.

در قدم اول، پنجره های نمای شمالی ساختمان که در واقع، پنجره های اتاق خواب ها هستند به صورت رندوم و تصادفی تغییر جهت داده اند تا طراحی نما را تنوع ببخشند. چرخش پنجره ها در میان دیوار های بتنی نما و با به کار گیری متریال چوب در میان پنجره صورت پذیرفته و استفاده از رنگ های خنثی در نما، به شاخص شدن پنجره ها و نمایش فرم های متنوع آن ها کمک کرده است.

کارفرما از معماران و طراحان خواسته تا یک مسجد با حداکثر ظرفیت در محل طراحی کنند که توسط درختان کهنسال 70 ساله و خیابان های اصلی بیمارستان احاطه شده است. ایده اصلی طراحی در قالب چهار چالش شکل گرفت: 1. حداکثر طرفیت برای اقامه نماز، 2. حفظ درختان اطراف، 3. نزدیکی به محور اصلی پیاده رو و 4. احیای سالن دعا و مناجات قدیمی. در مرحله اول، با توجه به شرایط پروژه، الگوی مسجد بدون حیاط در نظر گرفته شد؛ چرا که کل مسجد بین انبوهی از درختان قرار گرفته است. در ادامه با توجه به قدیمی بودن سالن اقامه نماز و به عنوان بخشی از تاریخ سایت، طرح جدیدی از گنبد را تشکیل دادند.

دو ورودی برای این مسجد در نظر گرفته شده که توسط رواق – که یک عنصر مهم در طراحی مساجد ایرانی محسوب می شود – به یکدیگر اتصال داده شده اند. دیوار آجری رواق علاوه بر ایجاد ارتباط بصری مناسب، مسجد را با گذرگاه شلوغ پیوند داده است. در ادامه در کنار ورودی ها و دو طرف گنبد، دو مناره با ظاهری چرخشی طراحی شده اند که نماد مسجد می باشند.