همه ما درباره نمای معماری خانه‌ها و نمای ساختمان‌ها در لندن و دیگر شهرهای بزرگ اروپایی چیزهایی شنیده‌ایم. مثلاً می‌دانیم که یک انگلیسی که در مرکز لندن زندگی می‌کند، هر کاری خواست می‌تواند در داخل ساختمانش انجام دهد و آن را به شکل مدرن یا هر شکلی که دلش خواست در بیاورد، اما حق ندارد که دست به نمای ساختمانش بزند، چراکه شهرداری لندن مطابق قوانین سفت و سخت شهرسازی این شهر، روی هماهنگی نمای ساختمان‌ها لندن حساسیت زیادی دارد و اصرار دارد که نماهایی را که شاید بیش از دو قرن قدمت دارد و 200 سال پیش با الگوهایی که آن زمان وجود داشته ساخته شده‌اند، حفظ کند. امروز نماهای آجری قدیمی در انگلستان جزئی از هویت شهرهایی بریتانیایی است. هویتی که به مانند پوسته‌ای روی زندگی مدرن اروپایی در این شهر کشیده شده و تاریخ را برای هر کسی که پا به آن می‌گذارد روایت می‌کند.

در نگاه اول شاید قضیه ساده به نظر برسد و چنین تصور شود که می‌توان از روی دست شهرسازی غربی، برای شهرهای ایران هم نسخه پیچید و قوانین و قواعدی وضع کرد که بتوان در یک شهر، به نوعی از هماهنگی بصری برای نمای ساختمان‌ها رسید. اما آیا ماجرا به همین سادگی است؟ آیا همه چیز به همین سادگی و همه چیز محدود به ضوابط و قواعدی است که شهرداری‌ها و شوراهای شهر و یک مرحله کلان‌تر دولت، در راستای ساماندهی نظام شهرسازی تدوین و تنظیم می‌کنند؟

یکی از ضعف های سبک زندگی های امروزی، فاصله ی روزافزون ما از طبیعت است و علت آن گسترش پدیده ی شهرنشینی می باشد. لذا لازم است به نوعی طراحی های معماریمان را با طبیعت آشتی دهیم. هتل اطلس در ویتنام دارای 5 طبقه و 48 اتاق میهمان با بالکن های شخصی بوده که هریک از بالکن ها با گیاهان بسیاری پوشیده شده است و فرصت برقراری ارتباط مستقیم با طبیعت را برای میهمانان فراهم می آورد. در ادامه علاوه بر زیبایی و جذابیت بنای ساختمان، باعث ایجاد تهویه مطبوع نیز شده است.

طبقه ی همکف این هتل با پلان بازی طراحی شده که رابط بین فضاهای خدماتی و اقامتی می باشد و دیگر امکانات هتل عبارت اند از رستوران، کافه، بار پشت بام، آبگرم، سالن ورزشی و استخر شنا.