با اولین بازدید از بنای قدیمی پروژه که مربوط به دهه 50 بود و شامل طبقاتی با تراس‌های سراسری و نرده‌های فلزی و کرکره‌های چوبی بود ایده‌ی اولیه شکل گرفت. با بررسی همسایگی‌های پروژه در سایت تراس‌هایی دیده می‌شد که برحسب نیاز ساکنین به محرمیت و جلوگیری ازعوامل طبیعی بدون در نظر گرفتن فضای شهری پوشیده شده بود. با قرار دادن عنصر ایوان که یکی از فضاهای مهم و شاخص معماری ایرانی است، به عنوان محور اصلی طراحی پروژه آغاز شد، چرا که به نظر می‌رسد این عنصر در آپارتمان‌های امروزی عملکرد و مفهوم اصلی خود را از دست داده و بیشتر جنبه نمادین دارد. در کنار این عنصر اصلی تفکر یک معماری پویا با نمایی متحرک که تابع نیاز ساکنین و حفظ حریم آن‌ها باشد منجر به خلق کانسپت اولیه شد.

طراحی پنل‌های متحرک برای پوشش سراسری ایوان‌ها برای پاسخ نکات کلیدی همچون حفظ حریم، نور، آلودگی صوتی در اولویت کار قرار گرفت. وقتی پنل بسته می‌شود ایوان تبدیل به یک فضای انعطاف‌پذیر در توسعه‌‌ی فضای بسته درون می‌شود و با حداقل کردن دید و نور به حریم پاسخ می‌دهد. و از اتلاف انرژی و آلودگی صوتی و هوا جلوگیری می‌کند؛ و همچنین حرکت نور خورشید در ساعات مختلف روز عاملی برای تغییرکردن کیفیت سایه و نور در فضای درونی از طریق پنل‌های چوبی می‌باشد.
زمانی که پنل باز می‌شود ایوان در تعامل با فضای باز شهری قرار می‌گیرد و با استفاده حداکثری از دید، نور را به فضای درون دعوت میکند.

موقعیت پروژه در محدوده مرکز شهر تهران واقع در منطقه 7 شهرداری می باشد، در زمینی به مساحت 312 متر مربع با بری حدود 11 متر در جوار مصلای بزگ تهران، خیابان قنبرزاده کوچه ششم پلاک 23 قرارگرفته است. زمانی که کارفرما در اردیبهشت ماه 1394 در مورد پروژه با گروه معماری وارد مذاکره شد درخواست طراحی ساختمانی را داشتند با مشخصات هفت طبقه با اسکلتی فلزی که زیرزمین منفی یک شامل پارکینگ ها، انبارها و موتورخانه، طبقه همکف با کاربری پارکینگ و 5 طبقه مسکونی تک واحدی با متراژی در حدود 165 متر مربع همراه با سه خواب در زیربنایی در حدود 1365 مترمربع به همراه نمایی مطابق با استانداردهای لازم جهت افزایش کیفیت فضای زندگی با در نظر گرفتن بودجه ای محدود و تعجیل در تکمیل پروژه جهت فروش واحدها.

با نیم نگاهی به معماری ارزشمند ایران، راهکارهای ارائه شده در طراحی با اهداف زیر ارائه گردید:
استفاده از الگوهای بومی برای خلق معماری متناسب با نیازهای جامعه امروز؛ توجه به سادگی و همخوانی با بافت همجوار؛ بکار گیری عناصر کارکردی معماری ایرانی از جمله شباک و ارسی در جهت تعدیل نور و ایجاد محرمیت در داخل ؛ توجه به دید و منظر مناسب از درون به بیرون. با جمع بندی موارد فوق روند طراحی از سه مرحله تشکیل شد اول کشاندن نور به داخل واحدها، دوم ایجاد محرمیت و سوم ایجاد دید و منظر مناسب از داخل به خارج؛ بنابراین در هر طبقه از یکرمدول شفاف ویک مدول مشبک استفاده شد تا میزان نفوذ نور به داخل واحدها به حد مناسب تامین گردد.

طراحی خانه خرند در اصفهان یک پروژه مدرن با اصلاحی سنتی است. واژه خرند یک اصطلاح قدیمی است که به عرصه حیاط گفته می شده و در خانه های سنتی مورد استفاده قرار می گرفت. خانه-حیاط یکی از ویژگی های اصیل معماری ایرانی می باشد که در اصفهان رواج داشته است. بر اساس سیاست های جدید شهرداری و قوانین محدود، حیاط یکی از بنیادی ترین عرصه های ساختمان و معماری محسوب می شود. بخصوص اینکه حیاط در سطوح بالای ساختمان تعبیه شود.
طراحی خانه خرند اصفهان شامل اهدافی اعم از شخصیت شناسی میدانی بوده است. در این پروژه سعی شده تا حیاط را در قالب یک خانه مدرن و جدید بگنجانیم و برای این عرصه شخصیت مجزایی تعریف کنیم. علاوه بر ارائه فضای سبز حیاط سنتی ایران دارای عناصری همچون آب و نور و حریم خصوصی است. آب یکی از مهم ترین عناصر طراحی محوطه و حیاط محسوب می شود که نقش ویژه ای همچون ایجاد رطوبت، زیبایی بصری و آرامش بخش بودن را در خانه های مرکز ایران دارد.

موقعیت قرار گیری سایت مجموعه ی امام رضا در نزدیکی میدان امام حسین در تهران، می باشد. این ناحیه از تهران منطقه ای فرهنگی محسوب می شود، به همین دلیل پروژه ی طراحی مجموعه چند منظوره ی امام رضا، حول ایجاد یک فضای شهری جهت فعالیت های اجتماعی برای گروه ها و سنین مختلف جامعه، چرخیده است.

کانسپت اصلی این پروژه جهت ایجاد همبستگی و رابطه ی متقابل بین گروه ها و سن های مختلف جامعه و تشویق نسل های جوان تر برای حضور در داخل پروژه، فرم نهایی قسمت شبستان ساختمان است که بر اساس شکل دست های گره خورده به عنوان نشانه ای از وحدت و انسجام اجتماعی، طراحی و اجرا شده است. تابع فرم شبستان، بازوهای کناری با کاربری های مکمل، بیرون آمده و بر روی زمین نشسته اند تا از لحاظ بصری فرمی خلاقانه ایجاد کنند.

تاریخچه معماری مینیمالیستی
معماری مینیمالیستی از زیرشاخه‌های یک سبک طراحی کلی به نام مینیمالیسم به شمار می‌رود. مینیمالیسم، یک جنبش فکری بود که پس از جنگ جهانی دوم آغاز شد. این جنبش در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ میلادی روی بسیاری از هنرمندان بصری، موسیقی‌دان‌ها، معماران و طراحان اثرگذار بود.

نخستین بار، فیلسوف بریتانیایی ریچارد ولهیم بود که نام مینیمالیسم را برای این جنبش انتخاب کرد. مینیمالیسم جنبشی بود که به‌عنوان واکنشی بر ضد تجمل‌گرایی به راه افتاد. بارزترین مشخصه‌اش، پایبندی به استفاده از حداقل مولفه‌های ضروری برای آفرینش آثار است. شعارشان نیز این است که: «هرچه کمتر، بهتر». چنین دیدگاهی در هنرهای بصری به این صورت تفسیر می‌شود که باید از ساده‌ترین مولفه‌ها، ازجمله شکل یا رنگ ساده، برای ایجاد تصاویر بهره برد.

طراحی ساختمان دوطبقه با نام “خانه کوچک” توسط گروه معماری فضیله در شهر اصفهان به اجرا رسیده است. خانه کوچک در زمینی به مساحت 70 مترمربع (7×10) به صورت شرقی_غربی در شهر اصفهان ساخته شده است. زمین پروژه از سمت شمال، همجوار با زمین مسکونی و از سمت جنوب، محدود به ساختمان تجاری قدیمی می باشد. تنها دسترسی پروژه، از گذر ضلع غربی صورت می گیرد که منظره کوه صفه اصفهان، از این سمت قابل مشاهده است و در ضلع شرقی نیز، مشرف به مرکز محله می باشد.
خواسته کارفرما طراحی دو واحد مسکونی مجزا بود، که با توجه به کوچک بودن ابعاد زمین، محدودیت های مشرفیت، ارتفاع و محدودیت در تأمین نور و دید مطلوب، ما را با چالش های مختلفی در طراحی، مواجه می ساخت.
با توجه به محدودیت های موجود، ریزفضاهای هر واحد، در ترازهای ارتفاعی متفاوت قرار گرفت. علاوه بر این، به دلیل محدودیت در تأمین نور و دید مطلوب، با طراحی و ایجاد شکاف ها و برش های معنادار در جداره های نما، توانستیم نور طبیعی و دید مطلوب را برای فضاها تأمین نماییم، تا بدین گونه شاهد شکل گیری فضاهایی با کیفیت های مطلوب و متنوع باشیم. برای تأمین نور بیشتر زیرزمین نیز، از فضای بلااستفاده شیب دار زیر پله اصلی استفاده شد تا تمام فضا ها برخوردار از نور طبیعی باشند.