چکیده:
خانه فضایی است که آدمی از دیرباز به طور روزمره از آن تاثیر گرفته و برآن تاثیر می گذارد و خانه اولین فضایی است که آدمی احساس تعلق فضایی را درآن تجربه می کند احداث یک خانه پدیده ای فرهنگی محسوب شده و شکل و سازمان فضایی آن به شدت تحت تاثیر فرهنگی است که به آن تعلق دارد از طرفی دیگر با بررسی آموزشهای دینی و اسلامی در ارتباط با ویژگیهای خانه مطلوب با مقولاتی مانند توصیه به داشتن حریم خانه، پرهیز از اشراف متقابل نور درخانه ،پرهیز از بیهودگی ایجاد آرامش ، امنیت ، سکون و … مواجه می شویم. لذا با توجه به فرهنگ غنی ایران زمین و همچنین براساس موارد مطرح شده درمسکن مطلوب دراسلام نیاز به شناخت و بیان عناصر و ویژگیهای موجود درطراحی مسکن ایرانی براساس فرهنگ ایرانی و مباحث مطرح شده دردین و شریعت احساس می شود.

از این رو در این تحقیق با هدف تبیین الگوهای طراحی مسکن با توجه به مقوله فرهنگ با درنظرداشتن مفاهیمی چون قلمرو مقیاس انسانی ، خلوت و… به نگارش درآمده است. نتایج نیز بیانگر آن است که درالگوهای طراحی معماری مسکن علاوه برجنبه سرپناه بودن خانه به عنوان نقش اصلی آن جنبه والای خانه که ایجاد محیطی مطلوب برای زندگی براساس فرهنگی ایرانی است نیز بایستی بیش ازپیش مورد توجه قرارگیرد.

چکیده
معماري سنتي راه حل ها و شيوه هايي منطقي جهت فراهم نمودن شرايط آسايش انسان را ابداع نموده است. يكي از سمبل هاي معماري پايدار، معماري سنتي ايراني است كه به موضوع هاي اكولوژيكي و كارايي انرژي، هم به لحاظ پايين بودن قيمت اوليه و هم به لحاظ پايين بودن قيمت جاري و كاركردي بنا، پاسخگو بوده است. در بررسي بناهاي سنتي و بومي، استفاده از انرژي هاي تجديد پذير همچون جريان هوا، نور، حرارت آفتاب و … در ساخت و سازها مد نظر سازندگان بوده است، همچنين سعي شده است تا ساخت بنا كم ترين تأثير منفي را بر محيط زيست داشته باشد. مهم ترين نكته در معماري جديد استفاده بيش از حد از انرژي هاي غير قابل تجديد )فسيلي( است كه علت اصلي آن استفاده از مصالح نامناسب و حمل و نقل آنها و طراحي اشتباه بنا با استفاده از وسائل گرم كننده و خنك كننده با توجه به شرايط منطقه است. در اين مقاله سعي گرديد تا ويژگي هاي معماري ايران اسلامي در هنرستان هنر و معماري مورد بررسي قرار گيرد تا بدين طريق به ارتباط معماري گذشتگان در جهت استفاده بهينه از انرژي و پايداري محيط آن اشاره شود .
کلمات کلیدی: طراحي معماري، هنرستان، هنر و معماري، معماري ايراني اسلامي.

مقدمه
معماري در ايران از سابقه اي كهن برخوردار است و در هر زمان دست هاي توانا، ذهن خلاق و ذوق و سليقه مردم هنر دوست اين سرزمين، پديده هاي شگرفي بوجود آورده كه در بسياري از موارد، اصول آن ريشه هنر معماري جهان شده است. پاره اي از اين آثار در گوشه و كنار كشور پهناور ايران حكايت از معماري باشكوه ادوار هزارساله را در قامت هاي استوار بناها نگهداري مي كنند. در معماري سنتي ايران بناها با توجه به هويت و فرهنگ ايراني و قومي شكل گرفته اند و هيچ گاه تركيب و معماري بنا بر خلاف باورهاي فرهنگي، ديني وقومي مردم آن ناحيه نبوده است .

تاریخچه
این موزه در سال 1905 به عنوان انجمن هنر آتلانتا تاسیس شد.در سال 1962 هواپیمایی که مسافرانش توسط شهرداری آتلانتا دعوت شده بودند در پاریس سقوط کرده و 130تن از این افراد کشته شدند.

برای ادای احترام به این کشته شدگاه مسابقه ای برای طراحی موزه برگزار شد .که در نهایت طرح ریچارد مایر انتخاب شد.
در نهایت این موزه در سال 1983با بودجه7900000 دلار در زمینی به متراژ12500 متر مربع ساخته شد

ریچاد میر در سال1934 در نیوجرسی به دنیا آمد.

او مدرک لیسانس خود را از دانشگاه کورنل بدست آورد و در سال 1963 دفتر کارش را تاسیس کرد.

او موفق به دریافت جایزه پریتیکز در سال1984 شده است.

علاقه مندی های این معمار ،استفاده ار فرم های دایره ای،سازماندهی شعایی و سبک سفید میباشد.

مارگارت رز، مراحل هفتگانه بر تکامل واژه پست مدرن تعريف نموده است.
نهضت رمانتيسيسيم در اواخر سده هجدهم = آغازگر نگرش و گرایشی بنيادی ظهور و بروز پست مدرنيسم
1- مرحله اوليه دهه (1870- 1950) ميلا دي :
به کارگيری واژه پست مدرن از سوی : فدريکودی انيس -ژوزف هاد -آرنولد توینبی
دهه 1870
شروع در آلمان با انتقادات نیچه از مدرنیته بست و شرح توسط انديشمندانی چون: فرويد، هايدگر، دريدا، دلوز، ليوتار و…
فلسفه = روح زمان معماری= کالبد زمان
با عوض شدن روح زمان، کالبد زمان هم عوض مي شود. لذا اين دوره نيز ابتدا با موضوع فلسفه آغاز شده است.
اصطلاح پست مدرنيسم اولين مرتبه از سوي آرنولد توینبی درسال 1939 به کار گرفته شد .
انديشه ظهور فضايي پس از مدرنيسم از مدتها قبل (1934) در ذهن توینبی خطور کرده بود :
فدريکو دی انيس ، نويسنده اسپانيایی : گزيده شعر اسپانيولی و هيسپانوی آمريکایی : “تشريح واکنش نسبت به مدرنيسم که برخاسته از خود آن بود.”

گرچه اين شيوه به ظاهر در قرن اول هجري قمري پديدار گشت و تا قرن چهارم ادامه يافت، اما بايد به خاطر داشت كه اين شيوه ريشه در معماري پيش از خود داشت و بر معماري پس از خود نيز تأثير نهاد. اين شيوه در دوره‌اي بسيار پرفراز و نشيب در تاريخ كشورمان به مركزيت خراسان بالنده بود و به مرور زمان به شهرهاي ديگر نيز نفوذ كرد.

بناهاي ساده اين دوره يادآور ساده‌زيستي مسلمانان راستين صدر اسلام است. در آنها از تزيينات [انبوه ] سراغي نمي‌توانيم بگيريم؛ همچنين مردم‌واري به عنوان تأمين نيازهاي اساسي مردم در اين شيوه جايگاه ويژه‌اي داشت. در نحوه بكارگيري مصالح نيز سعي بر آن بود تا از مصالح بوم آورد، مصالحي كه در نزديكي محل ساخت يافت مي‌شود استفاده شود.

برای دانلود و توضیحات بیشتر به ادامه مطلب مراجعه نمایید…