طراحی ساختمان مسکونی میگون در یکی از مناطق خوش آب و هوای شمال تهران با زمستانهای سرد و خشک کوهستانی واقع شده است و به لحاظ اقلیمی و موقعیت پروژه، یک تناقض بزرگ را با اکثر نقاط تهران به واسطه آلودگی شهری تجربه می کند. که حاصل آن استرس و خطرات بیماری های مختلف می باشد. طرح ساختمان مسکونی مِیگون برای افرادی طراحی شده که به دنبال توقف و استراحت در حومه شهر باشند تا انرژی و آرامش خود را در چنین خانه ای کسب کنند و روزانه با قدرت بیشتری به سمت فضاهای شلوغ شهر بروند.

بزرگترین مانع طراحی پروژه درخواست کارفرما مبنی استفاده از حداکثرهای موجود بود. تا آنجا که سطح اشغال و زیر بنا و ارتفاع ساختمان و طبقات تا آخرین حد مجاز برای این پروژه در نظر گرفته شوند. ساختمان مسکونی میگون در زمینی از جنس سنگ و با اقلیم سرد و خشک واقع شده است. به واسطه رعایت اصول مربوط به محیط زیست و صرفه جویی در ارتباط بصری بین ساختمان و اطراف، طراحی با پیشرفت قابل توجهی همراه بود. در نمای جنوب ساختمان تراس های عریضی به واسطه ضخامت کف و سقف به واحدهای آپارتمانی اضافه شد تا عملکرد به بخش از چهره ساختمان اضافه شود و این ضلع از ساختمان را زنده کند.

معماری به منزله هنر ایجاد فضایی است که علاوه بر تامین نیاز ساکنان آن، همواره در پی ایجاد ارتباط با محیط اطراف خود می باشد. ساختمان مسکونی بوستان با مساحت 450 مترمربع در سمت جنوبی یکی از خیابان های اصلی تهران واقع شده است که ویژگی های مهم این خیابان وجود درختان متعدد و همچنین شیب طولی از غرب به شرق می باشد.

ساختار اصلی پروژه توجه به معماری ایرانی و هماهنگی با فضای شهری بوده و همچنین گسترش فضای سبز شهری روی نمای ساختمان (با در نظر گرفتن بالکن های سبز) و ارتباط با بام سبز از دیگر نکات مثبت پروژه به شمار می رود که باعث ایجاد ظاهری پویا در منطقه شده است. در ادامه عمده متریال مورد استفاده روی نمای ساختمان، آجر، چوب و فلز می باشد که برای کنترل نور خورشید و حفظ حریم خصوصی با برش CNC به شکل پانل های مشبک درامده اند.

در گذشته، فضای زندگی انسان در کنار طبیعت بوده، اما امروز به دلیل تعریف فضای معماری در طبقات بالاتر از سطح زمین، این ارتباط تا حدود زیادی از بین رفته است. همچنین بافت قدیم شمال شهر تهران، کوچه باغهای سرسبزی داشته که به تدریج با افزایش ساخت و سازها، سرسبزی خود را از دست داده اند. تلاش برای یافتن راهی در جهت تقویت ارتباط با طبیعت چه به لحاظ بصری و چه به لحاظ فیزیکی، ایده اصلی پروژه را تعریف کرد. در پروسه طراحی پروژه برای تمامی فضاها، با توجه به محدودیتها و ضوابط، هر جا که امکان ایجاد فضای سبز بود، جزئیاتی مناسب طراحی شد. به طور کلی در پروژه، بجز سطوح داخلی فضای زندگی و مسیرهای تردد در مشاعات، تمام سطوح افقی باقیمانده با هدف افزایش حداکثری فضای سبز، به شکل باغچه های بزرگ و کوچک طراحی شد. مهمترین این فضاها، حیاط، بام و حیاط نیم طبقه می باشند.

ایده طرح نما در امتداد ایده اصلی پروژه، بدین صورت شکل گرفت تا کالبد بنا با رفتار طبیعی در برابر دو مسئله مهم-یکی دید و منظر و دیگری ایجاد فضای مناسب برای رشد و گسترش گیاهان-گشوده شود.این گشایش از یک طرف با فاصله گرفتن پوسته نازک کاری از بدنه اصلی ساختمان و از طرف دیگر با گشایش و فاصله گرفتن تدریجی پوسته نازک کاری نما و همینطور چرخش تدریجی عناصر شکل دهنده نما برای به حداقل رساندن سطح پوشش، طراحی شد که فضای رشد و گسترش گیاهان به تدریج تا بازترین قسمت نما فراهم گردید.

رشد قابل توجه جمعیت تهران در دهه های اخیر منجر به افزایش تقاضا برای مسکن و قیمت بالای زمین شده است. در چنین شرایطی استفاده از هر متر مربع زمین برابر با سود قابل توجهی است، این مسأله اولویت ها را در طراحی بعضاً تغییر داده است.  بر خلاف گذشته که مرکز توجه، نیازها و آسایش انسان بود، متأسفانه در این روزها کسب بیشترین سود از هر پروژه اولویت اول شده است.

الگوی توسعه مسکن در حال حاضر به سمت یک رشد عمودی متمایل گشته، اگر چه این الگو از لحاظ اقتصادی برای سازنده سودآور است و همچنین تنها پاسخ به کمبود زمین برای ساخت و ساز باشد، این مسئله به شدت با شیوه زندگی ایرانی که ریشه در فرهنگ و اعتقادات مذهبی ایرانیان دارد، در تضاد است. در ادامه با ما همراه باشید.

صورت مسأله این پروژه روشن بود؛ آپارتمانی نه چندان بزرگ، با چهار طبقه مسکونی، یک طبقه لابی و پارکینگ، و طبقه زیرین آن، فضای خدماتی. زمین پروژه در یکی از کوچه‌های فرعی خیابان دولت واقع شده است و هدف کارفرما از ساخت، سکونت در ساختمان بود و نه فروش. همه اینها حکایت از این داشت که ما با ساختمانی که صرفأ هزینه‌کردن و فروختن برای آن ارزش است، مواجه نیستیم. نکته جالب توجه و حائز اهمیت این بود که کارفرما در اولین مذاکره مشترک، پروژه خود را این‌گونه تعریف کرد: “خانه‌ای طبیعی”. او در واقع، به دو مقوله بسیار مهم و کلیدی اشاره کرد: “خانه” و “طبیعت”.

در این پروژه، تلاش شد در درجه اول، به مسایل مهمی چون جایگاه ورودی، تناسبات، تفکیک عرصه‌های عمومی و خصوصی، توجه به مقیاس انسانی، بهره‌مندی مطلوب از دیدهای جذاب جنوبی و نیز شمالی توجه شود. از این‌رو، در پروسه پرداختن به روابط داخلی پروژه، پلکان سراسری که به دلیل شرایط پارکینگ، در گوشه پلان قرار داشت، با لغزش خود در طبقه اول، خود را به مرکز پلان نزدیک کرد تا روابط داخلی واحدهای مسکونی و تفکیک عرصه‌ها، شرایط مطلوب‌تری پیدا کند. روح حاکم بر معماری آپارتمان‌ها نیز، ساده، بی‌ادعا و به دور از تجملات رایج معماری مسکونی تهران در نظر گرفته شد، فضاهایی که تا حدی، روح خانه و سکونت را در درون خود داشته باشند.