در گذشته، فضای زندگی انسان در کنار طبیعت بوده، اما امروز به دلیل تعریف فضای معماری در طبقات بالاتر از سطح زمین، این ارتباط تا حدود زیادی از بین رفته است. همچنین بافت قدیم شمال شهر تهران، کوچه باغهای سرسبزی داشته که به تدریج با افزایش ساخت و سازها، سرسبزی خود را از دست داده اند. تلاش برای یافتن راهی در جهت تقویت ارتباط با طبیعت چه به لحاظ بصری و چه به لحاظ فیزیکی، ایده اصلی پروژه را تعریف کرد. در پروسه طراحی پروژه برای تمامی فضاها، با توجه به محدودیتها و ضوابط، هر جا که امکان ایجاد فضای سبز بود، جزئیاتی مناسب طراحی شد. به طور کلی در پروژه، بجز سطوح داخلی فضای زندگی و مسیرهای تردد در مشاعات، تمام سطوح افقی باقیمانده با هدف افزایش حداکثری فضای سبز، به شکل باغچه های بزرگ و کوچک طراحی شد. مهمترین این فضاها، حیاط، بام و حیاط نیم طبقه می باشند.

ایده طرح نما در امتداد ایده اصلی پروژه، بدین صورت شکل گرفت تا کالبد بنا با رفتار طبیعی در برابر دو مسئله مهم-یکی دید و منظر و دیگری ایجاد فضای مناسب برای رشد و گسترش گیاهان-گشوده شود.این گشایش از یک طرف با فاصله گرفتن پوسته نازک کاری از بدنه اصلی ساختمان و از طرف دیگر با گشایش و فاصله گرفتن تدریجی پوسته نازک کاری نما و همینطور چرخش تدریجی عناصر شکل دهنده نما برای به حداقل رساندن سطح پوشش، طراحی شد که فضای رشد و گسترش گیاهان به تدریج تا بازترین قسمت نما فراهم گردید.